Groei maar..

Vandaag was het de dag van een liefdevol begin. Het begin van ons kindje. Jij, lief kindje werd teruggeplaatst in mijn buik waarin je langzaam mag groeien. De plek waar jij hoort. Jij mag je daar nestelen, mag daar groeien tot jij er klaar voor bent. Neem de tijd.

Dit had een euforisch moment moeten zijn. In een schemerige kamer wilde ik in alle rust van het moment genieten. Ons moment. Voor dit moment kon beginnen werd er over jou gesproken. Ik was zo benieuwd. Net als alle moeders het hartje willen horen, het willen zien. Ik wilde alles van jou weten. Een hele lieve vrouw van het lab keek ons dringend aan. Ik luisterde aandachtig. 'Er is zoals jullie weten een eitje bevrucht'. Dat nu is uitgebloeid tot een embryo. 'Helaas groeide jullie embryo erg langzaam'. 'Vannochtend was het vier cellig en het had zeker al acht cellig moeten zijn'. Mijn hart stopte met kloppen, ik hapte naar lucht en ik kromp ineen. ' Net heb ik even gekeken en het is nu zeven cellig' zei ze met een zachte stem. Dat was nog niet alles. Het embryo heeft ook fragmentatie (uitstulpingen). Het is lastig er iets over te zeggen. Het maakt zeker een kans!

Lief kindje, voor ons ben je perfect. Je bent zo welkom. Ons verlangen naar jou is zo groot. Hoewel mijn tranen op mijn netvlies brandden wist ik ondanks het niet perfecte begin het nog nietszeggend is. Ik ben zo trots op jou. Jij met een moeilijke start. Je groeide langzaam maar vandaag heb jij je bewezen. Een ware groeispurt. Ik blijf geloven dat jij het kan. Nestel je maar heerlijk in mijn buik. Doe maar rustig aan.

Het moment was daar. Eindelijk werd jij in mijn buik genesteld. Eerst werd er een echo gemaakt. Erg lastig voor mij met een volle blaas. Ze moeten jou natuurlijk op de goede plek innestelen. Nauwkeurig werd het gevolgd. De gynaecoloog bracht een slangetje in en toen het op de goede plek zat ging de aardige mevrouw van het lab jou halen. Nog een slangetje werd er naar binnen gebracht. Niet veel later zat jij in mijn buik. Nog even werd het gecheckt. Jij zat echt in mij. We kregen zelfs een echo mee al is er niets meer te zien als een wit vlekje. Met een hand op mijn buik en met de andere hand hield ik de echo vast rustte ik tien minuten. De wereld leek even stil te staan.

Het moment van perfectie was te kort. Het werd verstoord. Hoewel iedereen met mij hoopt dat jij zal groeien is er ook een kans dat jij ons ontglipt. Dat zal betekenen dat alles overnieuw zal moeten. Voor ons zal dat ook betekenen dat we afscheid nemen van IVF en zullen beginnen met ICSI. Ze hebven overlegd en een bevrucht ei is te weinig. IVF werkt voor ons niet optimaal. Even moest ik slikken. Voor ons maakt het niet veel verschil maar het voelt als een domper. De hoop lijkt weg te glijden. Ik adem in. Dit wil ik niet horen. Niet nu.

Met jou in mijn buik, de echo in mijn tas en jouw papa aan mijn zijde verliet ik het ziekenhuis. Groei maar lief kindje. We zullen op je wachten. Jij bent van ons, hoort bij ons! Je bent perfect. We houden nu al van je.

******************************************

Achttien dagen wachten, ik ben bang!